وسواس کندن پوست چیست؟

اختلال وسواس کندن پوست یا دراماتولومِیْنیا ، عبارت است از اختلالی که فرد میل و هوس شدید و مکرر برای کندن پوست خود دارد. این افراد تا جایی که باعث آسیب دیدن پوست و گوشت خود شوند، این عمل را ادامه می دهند. این اختلال نمی توانند در مقابل وسوسه کندن پوست خود جلوگیری کنند و این مسئله می تواند مشکلات جدی برای این افراد ایجاد کند. افرادی که دچار این اختلال هستند در بسیاری از موارد آگاهی زیادی درباره این اختلال ندارند.

وسواس کندن پوست نوعی اختلال اضطرابی است که به تازگی در راهنمای تشخیص آماری بیماری های روانی یا DSM، به صورت یک اختلال مجزا شناخته می شود. بر اساس توضیحاتی که در DSM آمده، وسواس کندن پوست فرد به صورت اجباری و افراطی میل به کندن پوست خود، جوش و جای زخم دارد.

افرادی که دچار وسواس کندن پوست هستند معمولا با ناخن یا موچین اقدام به کندن پوست نقاط مختلف بدن خود می کنند. این افراد ممکن است ساعت ها مشغول کندن پوست خود باشند تا جایی که باعث ایجاد زخم و خونریزی شود.

نشانه های وسواس کندن پوست بر اساس معیار های DSM5

فرد کندن پوست را تا جایی که منجر به زخم شدن شود، ادامه می دهد.

افرادی که دچار وسواس کندن پوست هستند همواره برای کاهش این عادت یا جلوگیری از آن تلاش می کنند.

وسواس کندن پوست با اختلال روانشناختی دیگری توجیه شدنی نباشد. اگر اختلال روانشناختی دیگری دلیل بهتری برای پوست کندن باشد نمی‌توان فرد را دچار این اختلال دانست.

اختلال وسواس کندن پوست را نمی توان با یک بیماری جسمی یا مصرف ماده مخدر، توجیه کرد.

میران شیوع اختلال وسواس کندن پوست

بر اساس اطلاعات یافت شده در DSM5 شیوع این اختلال در بزرگسالان حدود 1.4 درصد است. بیشتر مبتلایان را زنان تشکیل می دهند. افرادی که به این اختلال دچار می شوند، دلایل مختلفی برای این کار خود بیان می کنند. برخی از این افراد می گویند احساس می کنند پوستشان آلوده و کثیف است و برخی دیگر بیان می کنند که کندن پوست باعث می شود تا نقص ها و زشتی های پوستشان از بین برود.

برخی از پژوهش ها نشان داده  که دارو هایی مانند نالتروکسون که آنتاگونیست دوپامین هستند و از تاثیر فارماکولوژیک دوپامین می ‌کاهند، تا اندازه‌ای می‌ توانند از پوست کندن جلوگیری کنند. پس یافته ‌ها نشان می‌دهند که اختلال پوست کندن ممکن است در نتیجه‌ ی کارکرد نادرست دوپامین در مغز باشد.

علل ابتلا به اختلال وسواس پوست کندن چیست؟

اختلالات همایند:

برخی از اختلالات شخصیتی می تواند باعث ایجاد اختلال وسواس پوست کندن شود. از نمونه های این اختلالات می توان به اختلالاتی همچون، وسواس فکری-عملی، افسردگی و اضطراب اشاره کرد.

نظریه روانکاوی:

بر اساس پژوهش های انجام شده توسط روانکاوان، این نظریه بر این اساس است که افرادی که مبتلا به اختلال وسواس پوست کندن هستند، خشم زیادی از وقایع و روابط خود دارند. این افراد خشم خود را در رفتار های پوست کندن خود را نشان می دهد.

عدم توانایی در مدیریت استرس:

افرادی که به اختلال وسواس پوست کندن مبتلا هستند نمی ‌توانند به درستی هیجانات و استرس خود را مدیریت کنند و راه‌ های نادرستی را برای کنترل استرس در پیش می‌ گیرند، مانند کندن پوست.

افزایش دوپامین:

موادی که باعث افزایش دوپامین در مغز می شود مانند، شیشه و کوکائین، می تواند باعث شود تا فرد احساسات خاصی داشته باشند، مانند این که چیزی روی پوستش راه می رود. این افراد با کندن پوست خود تلاش می کنند تا این احساس را از بین ببرند بی آن که بدانند این احساس ناشی از افزایش دوپامین تحت تاثیر مواد مخدر است.

درمان اختلال وسواس کندن پوست

اختلال وسواس کندن پوست یک مشکل مزمن است که به وسیله دست‌کاری و کندن افراطی پوست که ناشی از امراض پوستی نیست، مشخص می‌ شود. بیماران به طور مشخص تمایل زیادی به کندن پوست خود دارند و کنترل و توقف این رفتار برایشان مشکل است. اختلال وسواس پوست کنی معمولاً باعث آسیب بافتی و بد شکلی ظاهری در این افراد می‌ شود

وسواس کندن پوست در دو حالت اتفاق می افتد:

پوست کنی متمرکز: افرادی که دچار این نوع اختلال هستند، قبل از این که پوست خود را بکند تنش دارد و بعد از کندن پوست احساس آرامش می کنند.

پوست کنی غیرارادی: در این حالت فرد بدون آگاهی و داشتن تنش نیز اقدام به کندن پوست خود می ‌کنند. برای درمان اختلال وسواس کندن پوست ابتدا لازم است مشخص شود فرد کدام نوع حالت از اختلال را دارد و علاوه بر پوست کنی چه اختلالات دیگری نیز دارد. درمان این اختلال به صورت ترکیبی انجام می‌شود که دارودرمانی در کنار درمان‌های روان شناختی معمولا موثر است.

روان درمانی

رفتار درمانی بیش از هر روش دیگری برای درمان اختلال وسواس کندن پوست به کار گرفته می ‌شود. در حال حاضر رفتار درمانی بهترین شیوه برای روان‌درمانی اختلال وسواس پوست کندن است. روش ‌هایی مانند درمان شناختی رفتاری (CBT) و روانکاوی نیز در کنترل و درمان این اختلال کاربرد زیادی دارند. یکی از راه های جلوگیری و کاهش پوست کندن این است که افراد مبتلا به این اختلال دستکش بافتنی به دستشان کنند تا از کندن پوست جلوگیری کنند. اختلال پوست کندن اگر به موقع تشخیص داده شود روند درمان ساده‌ تر و کوتاه ‌تر خواهد شد.

دارو درمانی

برای درمان دارویی اختلال وسواس پوست کندن دارو های گوناگونی ساخته شده است. آنتاگونیست ‌های اوپیودی و گلوتامات ها در درمان این اختلال روان‌شناختی کاربرد زیادی دارند. از آن‌جایی که SSRI ها در درمان اختلال وسواسی اجباری نیز موثر بوده‌اند در درمان اختلال پوست کندن نیز به کار گرفته می‌ شوند. دارو هایی مانند دوکسپین، کلومپرامین، نالتروکسون، پیموزید و اولانزاپین در درمان این اختلال تاثیرگذار هستند.

باید توجه داشت افرادی که دچار اختلال وسواس کندن پوست هستند، حتما باید تحت نظارت متخصص روانشناس برای درمان اقدام نمایند از مصرف دارو بدون نسخه روانپزشک به صورت جدی اجتناب کنند زیرا گاهی مصرف این دارو ها عوارض جبران ناپذیری برای افراد ایجاد می کند که نه تنها باعث درمان یا کاهش اختلال در افراد نمی شود. بلکه بر شدت اختلال نیز می افزاید.