انگ سلامت روان

انگ سلامت روان شرایطی حاکی از برچسب زدن است به گونه‌ای که فرد از محیط خویش بنا به دلایل فیزیكی و یا روانی متمایز شده و در حالت وصله ناجور بودن قرار می‌گیرد. انگ مرتبط با تشخیص اختلال‌های روانپزشکی مسئله اجتماعی قابل توجه، چند وجهی و شایع در جامعه امروز است که شبیه اعتیاد به مواد مخدر، فحشا، جرم و جنایت در نظر گرفته می‌شود.
وصله ناجور بودن معادل مناسبی برای انگ است
در اوایل انگ یا استیگما (Stigma)به نشان یا داغی گفته می‌شد که روی بردگان یونانی و یا خلافکاران میزدند و بدین وسیله آن‌ها را از مردم آزاد متمایز می‌ساخت(گری، ۲۰۰۲). گافمن (۱۹۶۳) انگ را این گونه تعریف می‌کند: «انگ» ویژگی منفی و نامطلوبی است در یک فرد که او را ازدیگران متمایز می‌کند و او را در نظر دیگران به شکل موجودی کاملاً بد، خطرناک یا ضعیف جلوه می‌دهد.
موضوع انگ سلامت روان یک موضوع مهم در زمینه سلامت روان است. انگ سلامت روان به وضعیتی اشاره دارد که شامل استرس‌های روزمره، اضطراب، افسردگی و مشکلات دیگر روانی است.

علل انگ سلامت روان

فشار‌های روزمره

فشار‌های اجتماعی، شغلی، مالی و خانوادگی می‌توانند عوامل اصلی ایجاد انگ سلامت روان باشند.

اضطراب و افسردگی

اضطراب و افسردگی می‌توانند به عنوان بیماری‌های روانی تشخیص داده شوند و تأثیر زیادی بر روان و روان‌شناسی انسان دارند.

ترس از ناکامی

ترس از شکست و ناکامی می‌تواند انگ سلامت روان را تشدید کند.

اشکالات ارتباطی

مشکلات در برقراری ارتباطات موثر با دیگران می‌توانند ایجاد انگ روانی کنند.

تاریخچه

در طول تاریخ، بیماری‌های اعصاب و روان مكرراً با استیگما، کلیشه‌های منفی و انحراف همراه بوده است. در گذشته واکنش‌های اجتماعی به این بیماری‌ها با اعمال و رفتار انحرافی همراه بود که اعتقاد داشتند فرد توسط ارواح شیطانی تسخیر شده است. این تصور معمولاً با پاسخ‌های اجتماعی خشن و تنبیهی مانند شكنجه و مرگ همراه می‌شد.

در قرن ۱۷ افراد مبتلا به بیماری‌های روانی و یا هیستری به نهاد‌های خاص سپرده شده و عموم مردم آن‌ها را تهدید تلقی می‌کردند. تأکید بیولوژیکی در بیماری‌های روانی نیز به درك این موضوع افزود که این بیماری‌ها دائمی، ناامید کننده و از پیش تعیین شده است.

در قرن ۱۸، تأکید بر درمان اخلاقی(روانی) استوار بود که فرض می‌شد رفتار «ناهنجار» ناشی از جهل فردی است که می‌توان با دستکاری متغیر‌های اجتماعی، زیست محیطی و روانی اصلاح شود.

در نیمه قرن ۱۹، ساختار اجتماعی بیماری روانی، آن را به عنوان یک بیماری فیزیکی با علت ناشناخته که تنها می‌تواند با مواد شیمیایی و یا فیزیکی درمان شود، معرفی کرد و به دنبال آن روند مراقبت به سمت افزایش بستری شدن افراد در بیمارستان‌های روانی مزمن شد.

تحقیقات علمی درباره نگرش‌های عمومی نسبت به اختلالات روانپزشکی به صورت جدی در طول سال‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ یعنی زمان تجدید منافع ملی سلامت روان آغاز شد. محققین به انگ اختلال روانپزشکی در دهه ۱۹۵۰ علاقه نشان دادند، با پرسیدن این سؤال که عموم مردم اختلالات روانپزشکی را چگونه درك کرده و به این افراد واکنش نشان می‌دهند.

در این دهه عموماً مردم نگرش‌هایی مبنی بر ترس و طرد بیماران داشتند. انجمن بهداشت روانی آمریکا دهه ۱۹۹۰ و ۱۹۸۰ را «دهه مغز» نامید. در این دوران تغییر پارادایمی در روانپزشکی ایجاد شد و مدل روان‌شناسی اختلالات روانپزشکی (داشتن والدین بد در ابتدای کودکی)، به مدل نوروبیولوژیکی تغییر کرد. این کار منجر به انگ زدایی از بیماران و خانواده‌های آن‌ها شد.
نگرش‌های مرتبط با افرادی که دچار بیماری‌های روان هستند
اول:
این برچسب افراد از سایر افراد جامعه جدا می‌کند. مانند بیماران روانی یا سوء مصرف‌کنندگان مواد.
دوم:
این برچسب‌ها با ویژگی‌های غیرعادی و ناشایست پیوند می‌خورد، مثل: بیماران روانی خطر‌ناک‌اند و یا معتادین دزد هستند.
سوم:
این قربانیان به طور کلی افرادی متفاوت از جامعه پنداشته می‌شوند و ذهنیت خوب در برابر بد را گسترش می‌دهد. این چنین در جامعه جا می‌افتد که بیماران روانی و یا معتادین بد هستند و بقیه انسان‌های خوبی هستند.
چهارم:
این افراد به شکل‌های گوناگون مورد تبعیض قرار می‌گیرند، از حقوق انسانی محروم می‌گردند، مثلاً گفته می‌شود که معتادین نباید ازدواج کنند و یا بیمارستان عمومی نباید بخش روانپزشکی داشته باشد.

راه‌های کاهش انگ سلامت روان

مدیریت استرس

مهار استرس و یادگیری تکنیک‌های مدیریت استرس می‌تواند به کاهش انگ سلامت روان کمک کند. این تکنیک‌ها شامل مطالعه، مدیتیشن، ورزش و تکنیک‌های تنفسی می‌شوند.

پیامد‌های انگ بیماری روانی

تبعیض:

نحوه نگرش افراد جامعه به بیماران روانی در بهره‌مندی از مزایای اجتماعی مثل یافتن شغل مناسب، انتخاب آزادانه همسر مؤثر است. انگ و در نتیجه تبعیض حاصل از آن فرد را ازاین مزایا محروم می‌کند.

از دست دادن موقعیت اجتماعی:

انگ بیماری روانی باعث می‌شود که فرد موقعیت اجتماعی که بدست آورده آنرا از دست بدهد، مثل پست‌های علمی یا اداری.

کاهش کیفیت زندگی:

یکی از عواقب انگ محدود کردن روابط اجتماعی فرد است و همین امر کیفیت زندگی را پائین می‌آورد.

تشدید بیماری:

برخی از بیماری‌های روانی اگر در ابتدا درمان شوند تخریب کمتری وارد می‌کنند. در غیر این صورت بیماری آن‌ها شدت پیدا کرده و چه بسا که بعداً کنترل نشوند مثلاً افسردگی

سوء مصرف مواد:

در بیشتر موارد ریشه اعتیاد درمان نشدن ناراحتی‌های روانی می‌باشد، انگ باعث می‌شود فرد دنبال درمان بیماریش نرود و معتاد گردد، در واقع می‌خواهد درد کوچکی را با درد بزرگتری درمان کند.

عدم دریافت درمان و افزایش نابسامانی در خانواده:

بنا به گزارش تحقیقات فراوان ریشه خیلی از طلاق‌ها، درمان نشدن اختلالات روانی درمان نشده در بین زوجین است. که انگ عامل اصلی خیلی از عدم مراجعه‌های بیماران روانی به پزشک است.

کاهش عزت نفس و احساس حقارت:

فرد فکر می‌کند از سایرین کمتر است و در نتیجه در رقابت‌ها شرکت نمی‌کند و همین تفکر باعث عقب ماندگی و عدم رشد فرد می‌شود. انگ‌گذاری درونی توسط بیماران روانی موجب احساس تحقیر و سرافکندگی درآنان و خانواده‌ های شان می‌شود. کاهش اعتماد بنفس و از کارآمد بودن خود رنج می‌برند. کسانی که نام بیماری روانی را یدک می‌کشند چون فکر می‌کنند اختلال روانی در آن‌ها یک نقص عمده می‌باشد، عزت نفس پایینی پیدا می‌کنند. این عزت نفس پایین اولاً به استرس بیشتر بیماران و بروز افسردگی و ثانیاً به اختلال روانی منجر شود و مشکل را پیچیده‌تر می‌کند.

انزوا و گوشه‌گیری:

بیماران روانی برای اجتناب از برچسب خوردن، از اجتماع دوری می‌کنند. قدرت تطابق با محیط را پیدا نمی‌کنندکه این موضوع بهبودی را به تاخیر می اندازد و آن‌ ها فرصت‌ ها را برای رشد در جامعه از دست می‌دهند.

پیش داوری غیر موجه از سوی دیگران:

باور‌های غلط در جامعه وجود دارد که بیماری‌های روانی علاج ناپذیرند در صورتی که اختلال افسردگی اساسی ۶۵ تا ۷۰درصد، اسکیزوفرنیا (در اولین دوره) ۶۰درصد و اختلال دوقطبی تا۸۰درصد قابل درمان است. (عابدی تهرانی، ه؛ هفته نامه پزشکی امروز، چهارشنبه ۱آبان ۱۳۹۲، شماره ۹۷۲)

محرومیت از بسیاری حقوق فردی، اجتماعی:

فردی که این انگ را دارد در عقد قرارداد‌های اقتصادی، ازدواج، فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی محروم می‌شود.

تاخیر در درمان:

این بیماران با پنهان کردن بیماری خود برای معالجه به درمانگر مراجعه نمی‌کنند، که تاخیر در درمان منجر به شدت گرفتن اختلال می‌شود.